Reologia kwasu usieciowanego

Spis treści

• Wypełniacze tkankowe – jak działają i w jakim celu są stosowane?
• Wypełniacze tkankowe – rodzaje
• Zastosowanie wypełniaczy tkankowych
• Wypełniacze tkankowe – techniki iniekcji

Widoczne oznaki starzenia, takie jak zmarszczki, bruzdy, zauważalna wiotkość skóry i tendencja do jej rozciągania, to efekt zbiegu wielu różnych procesów przebiegających w organizmie. Należy do niego zarówno utrata wody, jak i powtarzające się skurcze mięśni (np. mimicznych), zmiany w składzie i strukturze samych tkanek, a nawet… oddziaływanie sił grawitacyjnych, sprzyjających nieuchronnemu tworzeniu się fałdów obwisłej skóry zarówno na twarzy, jak i ciele. Współczesna medycyna estetyczna oferuje wiele metod walki z niepożądanymi zmianami wyglądu – w tym wypełniacze zmarszczek, które pozwalają na zredukowanie ubytków w skórze, a tym samym odwrócenie efektów procesu starzenia.

Wypełniacze tkankowe – jak działają i w jakim celu są stosowane?

Jednym z najczęściej aplikowanych rodzajów preparatów, stosowanych podczas zabiegów iniekcyjnych, są wypełniacze do twarzy oraz innych partii ciała. Ich zadaniem jest przede wszystkim wypełnienie ubytków w tkankach, powstałych np. na skutek zmniejszonej produkcji włókien kolagenowych i elastynowych przez fibroblasty, a także obniżonej produkcji kwasu hialuronowego, również związanej ze zmniejszeniem aktywności komórek skóry. Wypełniacze twarzy aplikowane są przede wszystkim w celu zmniejszenia widoczności zmarszczek, wypełnienia bruzd, poprawy konturu twarzy i szyi, czy też zredukowania fałdek.

Wypełniacze tkankowe – rodzaje

Wypełniacze tkankowe można klasyfikować na różne sposoby. Podstawowy podział obejmuje preparaty pochodzenia naturalnego oraz te, które wytwarzane są syntetycznie w laboratoriach. Specyficzną grupą są autologiczne wypełniacze, produkowane na bazie materiału biologicznego (np. osocza krwi) pozyskanego od pacjenta, u którego ma zostać przeprowadzony zabieg. Inne możliwe kryterium podziału polega na zróżnicowaniu wstrzykiwanych substancji na te, które jedynie uzupełniają ubytki oraz na te, które pobudzają komórki skóry do aktywności (tzw. stymulatory tkankowe).

Kwas hialuronowy – najpopularniejszy wypełniacz tkankowy

Kwas hialuronowy obecny jest naturalnie i powszechnie w ludzkim organizmie – znajduje się w skórze, w której występuje w podwójnej roli: wypełnienia oraz składnika pozwalającego na utrzymanie odpowiedniego nawilżenia. Oprócz tego obecny jest m.in. w ciele szklistym (galaretowatej, transparentnej substancji wypełniającej wnętrze gałek ocznych), a także w mazi stawowej (niezbędnej do prawidłowej pracy stawów ze względu na ograniczanie tarcia). W ortopedii, okulistyce i medycynie estetycznej bardzo często stosuje się kwas hialuronowy. Wypełniacze takie umożliwiają m.in. powiększanie i poprawę kształtu ust, korektę kształtu policzków i nosa, modelowanie konturu twarzy, czy też spłycenie bruzd nosowo-wargowych. Podany w formie iniekcji pod skórę kwas hialuronowy ma zdolność do wiązania wody, dzięki czemu efekty zabiegu mogą utrzymywać się nawet przez kilka lat. W Polskim Instytucie Medycyny i Kosmetologii organizujemy szkolenia, podczas których specjaliści uczą się prawidłowego zastosowania tego wypełniacza w praktyce zabiegowej (Podstawowy i średniozaawansowany kurs z kwasu hialuronowego).

Inne wypełniacze tkankowe

Do popularnych wypełniaczy stosowanych w medycynie estetycznej należą również:

• Kwas L-polimlekowy – którego zadaniem jest nie tyle wypełnienie ubytków w tkankach, ile stymulowanie komórek skóry do zwiększonej produkcji włókien kolagenowych. Dzięki temu ulega ona powolnej, samoczynnej odbudowie. Efekty zabiegu nie są możliwe do zaobserwowania od razu (jak w przypadku kwasu hialuronowego), za to stają się widoczne z upływem czasu, na przestrzeni kilku kolejnych tygodni.
• Hydroksyapatyt wapnia – jest stosowany jako wypełniacz, ale działa również jak stymulator, aktywując fibroblasty, dzięki czemu zaczynają one intensywniej produkować kolagen. Hydroksyapatyt występuje naturalnie w ludzkim organizmie – stanowi jeden z budulców kości, tworząc ich mineralny „szkielet”.
• Toksyna botulinowa – popularnie zwana jadem kiełbasianym. Ta substancja ma zdolność do porażania włókien nerwowych, uniemożliwiając mięśniom kurczenie się. W medycynie estetycznej efekt ten stosowany jest do zmniejszenia zmarszczek, które tworzą się właśnie ze względu na skurcze mięśni mimicznych, dlatego toksynę botulinową stosuje się np. w okolicach czoła. Co istotne – nie jest ona klasycznie rozumianym wypełniaczem, ale wywołuje podobny wizualnie efekt wygładzenia skóry. Osoby zainteresowane poznaniem szczegółowych zasad aplikacji toksyny botulinowej odsyłamy do szkoleń organizowanych przez PIMIK:Toksyna botulinowa w medycynie estetycznej – kurs podstawowy orazToksyna botulinowa botoks – kurs zaawansowany.
• Wypełniacze autologiczne – produkowane są dla konkretnego pacjenta z materiału, który wcześniej pozyskuje się od niego samego. Do tego rodzaju preparatów należy np. słynny „wampirzy lifting”, czyli zabieg iniekcyjny z wykorzystaniem osocza bogatopłytkowego. W tym przypadku – podobnie jak w przypadku kwasu L-polimlekowego – nie mamy do czynienia z wypełnieniem ubytków, ale z pobudzeniem skóry do intensywnej regeneracji.

Zastosowanie wypełniaczy tkankowych

Wypełniacze tkankowe można stosować w przypadku wielu partii ciała, w tym przede wszystkim do usuwania kurzych łapek, lwiej zmarszczki (u nasady nosa), linii marionetki (w okolicach ust), zmarszczek w okolicy czoła, ale także do korekty linii żuchwy oraz kształtu kości policzkowych, a nawet usuwania zmarszczek na szyi czy dekolcie. W przypadku tzw. worków w okolicy dolnych powiek można zastosować wypełniacze pod oczy. Preparaty aplikuje się również w celu ujędrnienia skóry ramion, biustu, brzucha, ud, pośladków czy łydek, a także w ramach zabiegów odmładzających dłonie.

Wypełniacze tkankowe – techniki iniekcji

Sposób podania wypełniacza pod skórę zależy zarówno od rodzaju samego preparatu, jak i od okolicy twarzy/ciała, w której będzie on aplikowany, a także od konkretnej zmiany poddawanej zabiegom odmładzającym (np. głębokości bruzd albo zmarszczek). Przy uwzględnieniu wszystkich tych czynników specjalista przeprowadzający zabieg dobiera odpowiednią metodę iniekcji. W przypadku mezoterapii igłowej istnieje aż pięć istotnych technik zabiegowych: depozytowa, liniowa, wachlarzowa, krzyżowa oraz kanapkowa. Wszystkie wymienione metody omawiamy dokładnie na warsztatach „Mezoterapia igłowa – szkolenie zaawansowane„, organizowanych przez Polski Instytut Medycyny i Kosmetologii.